Sztandarowa powieść polskich gejów. Starszym przypomina młodość, młodszych uczy jak radzili sobie ich starsi koledzy w czasach kiedy słowo 'internet' jeszcze nie istniało, gejowską knajpą był warszawski 'Lajkonik', a pikiety zmroku działały pełną parą. Starsi koledzy napisaliśmy, choć właściwsze byłoby – starsze koleżanki, bo tak o sobie mówią. W pogoni za lujem w miejskim parku, żołnierzem na straży czy właśnie wypuszczonym więźniem. „Lubiewo” bawi kiedy duch jednej ciotki straszy we wrocławskim parku, albo kiedy druga bierze luja na litość. Przeraża, kiedy luj gwałci geja lokówką. Tenże legendarny luj ginie w 89 roku. Ma za to godne zastępstwo – modnych, przypakowanych, czystych, supermęskich kolesi, którym już nie seks w parku w głowie. W głowie im plaża w Lubiewie, o której w drugiej części książki. Choćby dla języka, dla opisów, dla ochów i achów i herbaty w musztardówce warto po „Lubiewo” sięgnąć.