W warszawskim getcie również żyli homoseksualiści. Ta powieść, to wojenna rzeczywistość getta opowiedziana przez perspektywę życia teatralnego stolicy w czasach okupacji. Wiodącą postacią jest Wadim, homoseksulny reżyser, który stara się przetrwać wojenny dramat u boku swojego chłopaka Lucka. Jest też postać Janusza, katolickiego pisarza, przed wojną sympatyzującego ze skrajną prawicą - również homoseksualisty, a o ich życiu seksualnym autor pisze swobodnie i bez ogródek, także jeśli chodzi o męsko-męski seks (próbkę możecie przeczytać poniżej). Są też inni bohaterowie i inne bohaterki, usiłujący ułożyć sobie życie w wojennej codzienności (w tym romanse Żydówek z Niemcami). 

"Po raz pierwszy tak szeroko zostało omówione zjawisko kochających inaczej (wewnątrz murów i poza nimi). A jednocześnie, choć wszystko obraca się wokół teatru, otrzymujemy olbrzymią porcję wiedzy o tle społecznym getta, o szczegółach życia codziennego, o nastrojach ulicy" - pisała o tej książce "Polityka". 

Temat życia homoseksualistów w czasie wojny, rozpoczęty publikacją "Mężczyzn z różowym trójkątem" wraca - tym razem nie w obozie koncentracyjnym, ale w okupowanym mieście, w którym sporą częśc jego mieszkańców zamknięto w getcie. 

Wadim patrzył na leżącego w jego łóżku chłopaka. Wsółotwarte usta, ciermna plama włosów na piersi, płaski brzuch, po którym wędrowało światło przedzierające się przez rozsuniętą kotarę, obkurczony penis, pamiętający jeszcze szelest krwi. Chłopak przekręcił się - szrama biegnąca przez lewy pośladek, wspomnienie przygody z dzieciństwa, szkła, płotu, upadku z karuzeli w wesołym miasteczku. Cień skrywający wrota otwierane nagłym wtargnięciem wywołującym zduszony jęk, finał programu w teatrzyku chłopaków grających scenę rozprawiczania niewiniątka.

*

- Ja też przeżyłem kryzys. - Janusz zabębnił palcami po blacie biurka. - Myślałem, że już się nie podniosę. Nie byłem w stanie napisać zdania, siedziałem godzinami nad kartką papieru, kompletnie zamroczony. Uratowali mnie żule z Powiśla poznani w szemranych knajpach, do których zaglądałem, uciekając przed sobą, przed białą kartką papieru. Śpiewałem z nimi, tańczyłem z ich dziumdziami, a kiedy oni zorientowali się, że nie bardzo ciągnie mnie do cycatek, podsunęli mi swojaków o podobnych jak ja gustach. Takich przeżyć nie doświadczałem nigdy w naszym zakłamanym światku. Uwierzysz lub nie - dbali o mnie jak o kogoś z rodziny, zamiast bimbru przynosili mi skradzione gdzieś wina, odprowadzali mnie do domu przed godziną policyjną albo urządzali legowisko z pościelą i rannym posiłkiem, że nie wspomnę o chłopaku z muskułami drwala i jędrną dupcią.