„Kot był pięknym mężczyzną” – podkreślają przyjaciele, jakby obraz Konstantego Jeleńskiego natychmiast wyświetlał się na ekranie ich pamięci, jakby to była zasadnicza cecha, bez której nie sposób przeniknąć do jego wnętrza. Dopytuję o szczegóły, ale rozumiem, że chodzi o coś nieuchwytnego. Padają określenia: „wdzięk”, „maniery”, „esprit”, ale to już przecież cechy duchowe, a nie fizyczna uroda. Był też homoseksualistą.

Kot w wieku 26 lat zakochał się w Bernardzie Minorecie. Uczucie rozwiało się po roku, ale był to pierwszy przedstawiony matce partner, a potem jak się okazać miało "jedyny człowiek, który doprowadził go do łez".

Mieszkająca w Paryżu argentyńska artystka pojawiła się w życiu Kota na początku 1952 r., ułożyli sobie razem życie w trójkącie z włoskim arystokratą i malarzem Stanislavo Leprim, mieszkając w Rzymie, Paryżu, posiadłości nad Sekwaną.

Dwa lata przed śmiercią pełen niepokoju powiedział Ricie Gombrowicz: "Wiesz, Rito, jest teraz taka choroba, utrata odporności". "Nie zrozumiałam, nie wiedziałam, dlaczego o tym mówi. Wtedy w mediach dopiero zaczynało się mówić o AIDS. To było chyba jeszcze przed śmiercią Foucault. Myślę, że Kot bardzo się bał, że jest chory" – wspomina żona Witolda. Kot zmarł, mając 65 lat w 1987 roku w Paryżu na guza mózgu będącego konsekwencją AIDS.

Konstanty Kot Jeleński, intelektualista, krytyk literacki, człowiek wielkiego literackiego talentu, który nie napisał żadnej książki.