Tego jeszcze nie było! Michał vel Michaśka, ogolony na łyso i w bluzie z kapturem? Podróżujący drugą klasą TLK? Tak, a w dodatku prowadzi śledztwo niczym rasowy detektyw w otoczeniu najprawdziwszych policjantów, w szczególności jednego... Tego, który wpadł mu w oko i z którym ma nadzieję nie tylko na wspólne śledztwo.

Oto tajemniczy zbrodniarz, zwany Przedwojennym Mordercą, stylizuje swe ofiary na przedwojenną modłę i pozostawia w upiornych okolicznościach: na wrocławskich pikietach, w parkach... Czasem gwałci swoje ofiary, czasem odcina im głowy. Śledztwo zatacza kręgi, kto naprawdę jest ofiarą, a kto mordercą nie jest pewne, ale pewne jest jedno: śmierć Michaśki ma uwieńczyć dzieło mordercy. Gejowski kryminał!

O tej książce czytaj również na blogu Misia Dyrektora: bearbook.pl/blog

Michał Witkowski powraca w świetnej formie! Tym razem Michaśka – trzydziestosześcioletni, znany literat – chce napisać kryminał. W tym celu wyjeżdża do leśniczówki w Międzyzdrojach. Tam natyka się na enigmatycznego drwala, niewyjaśnioną zbrodnię sprzed lat i... fascynującego młodego luja.

Autor „Lubiewa” zaskakuje swoich czytelników. Michaśka vel Śnieżka wyjeżdża nad polskie morze, aby tam szukać natchnienia – chce napisać kryminał. Wkrótce wpadnie na trop zbrodni. Jaką tajemnicę kryje popularny ośrodek wypoczynkowy? Co się stało z zaginionym alkoholikiem Malinowskim? Kim była lokalna femme fatale i co się z nią stało? W śledztwie pomaga bohaterowi sympatyczny luj.

„Drwal” to powieść wciągająca i nieco mroczna (jak na dobry   kryminał przystało) ale przede wszystkim śmieszna - Witkowski nie pozwala sobie na zdjęcie ironicznej maski (czasem to wręcz zabójcza autoironia). Autor „Lubiewa” po raz kolejny udowadnia, jak wybornym jest pisarzem – a my, czytelnicy, po raz kolejny świetnie się bawimy, towarzysząc Michaśce w jej szalonych eskapadach.

Z wdziękiem słonia, który idzie na palcach, luj przemknął się do łazienki, aż porcelana za szybkami się zatrzęsła. Mam luja w łazience! Nie no, ja jestem jednak the best! Jest w łazience, nie może z niej wyjść, więc trochę jakby wpadł do dołu przykrytego darnią, trochę w pułapce, w każdym razie – bezwarunkowo mój! Natychmiast zdjąłem znad blachy w kuchni jako tako nagrzany ręcznik i wpadłem do łazienki, zamknąłem szczelinie drzwi od wewnątrz i zacząłem wycierać mu włosy, których znowu tak dużo nie miał. Pachniał mrozem, lasem, powietrzem i tą deszczówką. Wycisnąłem pół szklanki z jego szalo-kominiarki. Zaraz mi tu się rozbieraj! Posłusznie zdjął z siebie wysokie martensy, katanę, koszulkę całą przesiąkniętą, bojówki i został w samych bokserkach z targu w Świnoujściu. Rozszedł się delikatny zapach potu.

- Oj, ale te bokserki to daj, ja ci, młody, szybciutko przepiorę, tu na misce.

Opis autorstwa Michała Urbaniaka.