Kinga Kosińska urodziła się w Czeladzi na Śląsku. Jako chłopak. Na tyle „kobiecy”, że w szkole szyderstwa i wyzywanie od „pedałów” były na porządku dziennym. Skutecznie oddzieliły Kingę od świata, zamknęły w czterech ścianach pokoju. Ludzie bezinteresownie zgotowali jej los odszczepieńca, który boi się nawet przeprosić, że żyje. Tylko rodzice zawsze ją kochali i wspierali. Czuła się nieatrakcyjnym „dziwolągiem” – używa tego słowa wielokrotnie. Potem dotarło do niej, że jest kobietą. „Dotarło”, bo o wiedzy na temat transseksualności, którą powinna była uzyskać – zapomnij. A więc cały trudny proces tranzycji – nieczuli lekarze, przeciągająca się w nieskończoność diagnoza, w końcu zabiegi. I nowe życie – ale niewiele lepsze, bo poczucie życiowej bezradności, strachu przed wszystkim i brak wiary w siebie wrosły Kindze w twarz. Szpital psychiatryczny, próby samobójcze, nieudane studia, jakaś praca.
To jest krótka, autobiografi czna książka. Napisana najprościej, jak można, co niełatwe. Bez egzaltacji, bez użalania się nad sobą, często samokrytycznie. Bez ogródek. Są tu sceny, których nie sposób zapomnieć. Np. wizyta u dawno niewidzianego, a teraz umierającego wujka, który ostatkiem sił szepcze do ojca Kingi: „Ale ty miałeś syna?!”, a ojciec na to twardo: „A teraz mam córkę”. Albo masturbacja tuż przed operacją na genitaliach – „na pożegnanie penisa” i „bo to może być ostatni orgazm w życiu”. Albo spacer nad morzem w Walii, gdy Kinga na chwilę poczuła, że da radę „z tym wszystkim”. Kinga, głowa do góry. Masz talent.

"Replika"